bugtong tungkol sa kabayo
Buka kung hapon, kung umaga ay lulon.Sagot: Banig, 30. Kangkong, reyna kangkong,Matulis ang dahon ang bunga ay dupong.Sagot: Talong, 15. Buhay na di kumikibo, patay na di bumabaho.5. Karaniwang binubuo ito ng dalawang maikling taludtod at may tugma. Alamat, Tula, Bugtong at Pabula - SlideShare Binatak ko ang isa, tatlo pa ang sumama.Sagot: Panyo, 101. Maliit pa si Nene nakakaakyat na sa tore. Garapal na katalinuhang bansag sa matsingLaging gustong magkamal ng buliling.Sagot: Tuso, 17. . Malaking supot ni Mang Jacob, kung sisidlan ay pataob.Sagot: Kulambo, 13. Baka ko sa Bataan, abot dito ang unga. Is it time to embrace the new and let go of the old? Heto na si Mang Topak, kokak ng kokak.Sagot: Palaka, 47. Bugtong kalibugtong,Nagsasangay walang dahon.Sagot: Sungay ng Usa, 52. Maliit na tela sa kalawakanInaawitan ng mga mamamayan.Sagot: Watawat, 200. Lumakad walang paa, tumatangis walang mata.Sagot: Bolpen, 31. Lumalakad habang bata pa, Nakaupo kapag malaki na, Akoy lagi mong sinasamahan, kanarig kamay ay kaibigan, Naka-upo na ang anak, Gumagapang pa ang ina, Mabilog ang mata, Pinaka-matalino sa tingin ng iba, Koronang mapula ay katulad nito, lagi nang naka-kabit sa ulo, Ang mukhay parang tao, mataas lumukso, mabilis tumakbo, Batingaw ng bayan, Kulay ay may kapulahan, Berdeng kumot ng kalikasan, bumabalot sa pusalian, May pinto walang bintana, kinakahig upang magawa, Baston ng engkantada, nagniningning sa ganda, Bundok na bibitin-bitin, tinatangay ng hangin, Ang bahay ni Pedrito, walang pinto puro kwarto, May dila nga ngunit ayaw naman magsalita, kambal silat laging kasama ang isat-isa, itali o igapos kahit higpitan mo pa, tiyak silang sa iyo ay sasama, Ang utusan kong si Pedrito, palaging mainit ang ulo, Ang katawan ay bala, ang bituka ay paminta, Hindi hari, hindi pari, Ang suot ay sari-sari, Kung bayaan ay nabubuhay, kung himasin ay namamatay, Duguang buhok ni Letecia, sinipsip ng kanyang mga bisita, Lumalangoy sa ilug-ilugan, Puting-puti ang kasuotan, Walang itak, walang kampit, Gumagawa ng bahay sa pagkakakapit, Dalawang magkaibigan, may talim ang tiyan, matagal ng nagkakagatan di pa nagkakasakitan, Mga eroplano sa kalawakan, dumadapo sa mga puno sa kagubatan, Bahay ni Nano, walang bintana, walang pinto, Hindi akin, hindi sa iyo, ari ng lahat ng tao, Isang hukbong sundalo, dikit-dikit ang mga ulo, Tag-ulan o tag-araw, hanggang tuhod ang salawal, Bisitang hindi inaasahan, nauuna sa hapag kainan, Umupo si itim, sinulot ni pula, Lumabas si puti, bubuga-buga, Isda ko sa tabang, pag nasa lupa ay gumagapang, Ibon kong kay daldal, Ginagaya lang ang inuusal, Hinila ko ang baging, nag-iikot ang matsing, Nagsaing si Kurukutong, kumukuloy walang gatong, Mapa-tubig mapa-lupa, Ang dahon ay laging sariwa, Dalawang magkapatid, Sa pagdarasal ay namimintig, Lumangoy lang si Kana, Naghiwalay na ang sapa, Kapag bago ay mahina, Matibay kapag naluma, Pangyayari sa sandaigdigan, Nakikita sa loob ng tahanan, Lumalalim kung bawasan, Bumababaw kung dagdagan, Hindi hayop, hindi hunghang, Lumuluha ang abutan, Kung mahiga ay patagilid, Kung nakatayo ay patiwarik, Bahay niya ay pitong labak, Pitu-pito rin ang anak, Tumingin ka sa akin, ang makikita moy ikaw din, Munting siit na bumaon, Sa daliri ni Corazon, Pritong saging sa kalan, Lumutong pagkat dinamitan, Kawayang pinasakan, Nagniningning sa kaliwanagan, Karaniwan ito ay mestiso, nauubos sa kasusulat ng maestro, Modelo sa katauhan, tinitingala ng kalahatan, Lalagyan ng kaisipan, Tumatawid sa karagatan, Apat na magkakapatid, Sabay sabay ng sumisid, Kabiyak na suman, magdamag kong binantayan, Baboy ko sa Bukidnon, kung hindi mo sakyan hindi lalamon, Hindi madangkal, hindi madipa, pinagtutulungan ng lima, Dalawang magka-agapay na katawan, ginagawang akyatan, Ang labas ay tabla-tabla, ang loob ay sala-sala, Sariling-sarili mo na, ginagamit pa ng iba, Bugtong kong sapin-sapin, naka-sabit, naka-bitin, araw kung bilangin, isang taon kung tapusin, Walang pintong pinasukan, naka-pasok sa kalooban, Nung bata pa ay apat ang paa, nang lumaki ay dalawa, nang tumanda ay tatlo na, Kung ano ang iniisip ni Beho, siya namang sinusulat ni Tsikito, Noong malinis ay hinahamak, nang magka-guhit ay kinausap, Dugtong-dugtong, kabit-kabit, pagkabilis-bilis, Mga paay walang baywang, may likod walang tiyan, Langit sa itaas, langit sa ibaba, tubig sa gitna, Maliit pa si Nene, nakaka-akyat na sa tore, Sa araw ay nahihimbing, sa gabi ay gising, Kung kailan ka tahimik, saka nambubuwisit, Dalawang batong maitim, malayo ang nararating, Tubig na pinagpala, walang makakuha kundi munting bata, Isang bakud-bakuran, sari-sari ang nagdaan, Maganda kong senyorita, susun-suson ang saya, Nang munti pa ay paru-paro, nang lumaki ay latigo, Gulay na granate ang kulay, matigas pa sa binti ni Aruray, pag nilaga ay lantang katuray, Gulay na may arte ang porma, berdeng buhok tinirintas sa umaga, Hugis-puso, kulay ginto, anong sarap kung kagatin, malinamnam kung kainin, Bulaklak muna ang dapat gawin, bago mo ito kanin, Binili ko nang di nagustuhan, ginamit ko nang di ko nalalaman, Naabot na ng kamay, ipinagawa pa sa tulay, Nagtanim ako ng isip sa gitna ng tubig, dahon ay makitid, bunga ay matulis, Bahay ni San Vicente, punung-puno ng diyamante, Sapagkat lahat na ay nakahihipo, walang kasindumit, walang kasimbaho, bakit mahal natit ipinakatatago, Instrumentong pang-harana, hugis nito ay katawan ng dalaga, Buklod na tinampukan, saksi ng pag-iibigan, Hindi ako sikat na pilosopo, tulad ng henyong kapangalan ko, pero mahal din ako ng tao, dahil kinakainan ako, Isang pirasong tela lang ito, sinasaluduhan ng mga sundalo, Kay lapit-lapit na sa mata, hindi mo pa rin makita, Kung tawagin nilay santo, hindi naman milagroso, Ito namang pinsan ko, Saka lang kikilos kung pinapalo, May puno walang bunga, may dahon, walang sanga, Nang maglihiy namatay, nang manganak ay nabuhay, Bumili ako ng alipin, mas mataas pa sa akin, Ihagis mo man kahit saan, sadyang babalik at babalik sa pinanggalingan, Hindi hayop, hindi tao, nagsusuot ng sumbrero, Ang distansiyay dagat na malawak, Sa mahabang kawad lang ay makapag-usap, Dalawang kuwebang naglalabas ng tubig, pagkaraay naman agad binabalik, Anong meron sa jeep, tricyle at bus na wala sa eroplano, Butong binalot ng bakal, bakal na binalot ng kristal, Abaruray, Abarinding, kung maalinsangan ay kumekendeng, Dalawang magkaibigan lakad ng lakad, wala namang patutunguhan, May alaga akong hayop, malaki ang mata kaysa tuhod, Bituing butot balat, kung pasko lamang kumikislap, Daang nagpapa-ikli sa lakbayin mo, maaaring gawa sa bato, bakal o kahoy, Kalesa ko si Infanta, Takbo ng takbo pero naka-para, Kung araw ay patung-patong, kung gabiy dugtung-dugtong, Sumbrero ang panakip natin sa ulo, Ito naman ang panaklob sa bahay ni Lolo, Malaki kung bata, lumiliit pag tumanda dahil sa kakahasa, Ipinalilok ko at ipinalubid, naghigpitan ang kapit, Isang silong tanikala, sa leeg iniakma, Ang magsuot diwata, Gumagandat gumagara, Hindi tao, hindi hayop, may katawan, walang paa, may ilong walang mukha, may tenga walang ulo, Mapa-gabi, mapa-araw, walang tigil sa kadadaldal, Ngunit kapag nakainisan, atin itong pinapatay, Makina kong si Moreno, nasa puwit ang preno, Hindi tao, hindi hayop, ngunit nagbibigay ng init sa katawan, Korteng bunduk-bundukan, itinataklob sa ulo ninuman upang hindi mainitan o maulanan, Malakas na panawag ko, Hihinto ka pag hinipan ni Kabo, Mga salitang dapat maunawaan, Di dapat iparinig kaninuman, kaya dapat mata lang ang gumalaw, Urong-sulong, panay ang lamon, urong-sulong lumalamon, Sundalong bakal, kabukiran ay pinapatag, hinihiwalay nito mga batong nakalatag, Ospital ng mga sasakyan, kung may sakit ay nilulunasan, Kapag itinaas ay nagpapalakpakan, Kapag ibinaba ay nag-uuwian, Iniinom ito ng pluma, upang ang sulat ay mapa-ganda, Nakapananakit itong sandata, gawa lamang sa sanga, balat at goma, Matotorete ka sa kataasan, Makikita mo na rito ang malayong kapaligiran, Batong pang-arkitekturang may kalamigan, maaaring gawing dingding ng tahanan, Maingay ang paligid kung itoy hihipan, bagong taon na nga para sa kabataan, Higanteng sasakyan isa lang ang laman, Binubungkal nito ang anumang maraanan, Daanan ng tubig sa ilalim ng lupa, kung mabubutas ito lagot ka sa mikrobyo, Mga isdang nagsisiksikan sa latang kanilang tirahan, Malambot na kalamay na may katamisan, malinamnam at gawang Kapampangan, May binti, walang hita, may balbas, walang baba, may matamis, nginunguya, Gatas na inasukalan, selopeyn ang pinagbalutan, Maputing-maputing parang Chinita, pag pinakuluan sa mantika ay namumula, Buhos ng tubig na umaabot sa kaitaasan, tumatalon sa ilog-ilogan, Akoy iyak ng iyak, patuloy ang agos ng luha, kahit daanan ng tubig ay biyak, nilabas ko lang ang galit hanggang itoy maging bula, Problemang pang-kalikasan, naghahatid ng maraming kamatayan sa hayop man o sa halaman, Mananayaw na puti ang kasuotan, nagpapabulaklak sa manggahan, Likido ang ikinabubuhay niya, Hangin ang ikinamamatay niya, Dalawang suklob na pinggan, punong-puno ng kayamanan, Bugtong-bugtong, hindi mabitawan kahit may kasalanan, Nang ihulog koy buto, nang hanguin koy malaking trumpo, Munggo ito na ipinunla sa taniman, naging puno itong walang dahon malalabay, Pamalo ni Mang Selo, mula paa hanggang ulo, niluluto mo mo rin ito, Namunga na nga talaga, bakit nakakalbo pa, Balat ay berde, butoy itim, laman ay pula, Turingan mo kung ano siya, Isdang parang ahas, sa karagatan pumapa-gaspas, Nakapag-lalakad at nakalilipad, Kung minsay parang estatwang panatag, negrung-negro sa kaitiman, pakpak ay kakintaban, Hindi platero, hindi kusinero, nagbibili ng pagkain o perlas na maningning, Damit niya ay dilaw na may bandang itim ang mga kulay, pangil ay nanggigigil, mga kuko ay sisikil, Malakas at mabikas na sigaw ng tandang sa madaling araw, Dalawang ibon inutusan nang humupa ang bagyot ulan, lumipad sa kapaligiran, si Noah ay binalitaan, Aling hayop sa mundo, lumalakad ay walang buto, Manok kong itim, nang putulan ng dila, saka pa nagsalita, Laro ito ng talunan, taas ang binibilang, di mo dapat sayaran ang dangkal na sukatan, Lambat ang kanyang dala-dala, sa ilog at dagat nagpupunta, Pahaba itong mangga, kahel ang kulay pag nahinog na, Kailangan mo ito, upang sarili mo ay itago, Kung gusto mo tumagal pa ang aking buhay, kailangang akoy mamatay, Nagkakahig sa lupa, hanap ay uod na dakila para sa anak na kaawa-awa, Tunog ito ng kalungkutan, sumasabay sa sinumang luhaan, Kapag busog ay naka-tayo, kapag gutom ay naka-yuko, Tubig na sakdal linaw, natipak, nahahawakan, Isang taon inabangan, nang mahuliy saka pinawalan, Nagsaing ako ng apoy, Tubig ang iginatong, May tubig na pinagpala, walang makakakuha kundi bata, Isang panyong parisukat, kung buksay nakakausap, Aling ibon dito sa mundo ang lumilipad at sumususo ang anak, Tubig na nagpapa-taranta, Aakyatin pa sa puno upang makuha, Kapag bumabaha sa paliguan, mga liyabi ang kanyang tangan-tangan, Ibinabalot sa balikat ninuman, lalot malamig ang kapaligiran, Dula itong nagtatampok sa krus ni Kristo, na natagpuan ni Elena at Konstantino, Masakit na pag-iktad ng kumukulong mantika, kapag may pinipiritong isda, Ang ulo ay kabayo, Ang leeg ay pare, Ang katawan ay uod, Ang paa ay lagare, Pinakinggan niya ako, pinakinggan ko siya, Munting karton ito na kinamprentahan ng iyong pangalan, telepono at tirahan, Kahoy, bato o bakal na may kataasan, dito pinararangalan ang bandila ng kabansaan, Malakas na iyak ng kalungkutan, ng isang namatayan na nagmamahal, Kabaligtaran ng kabiguan, simbulo ng lawrel sa labanan, damdamin ay puno ng katuwaan, Sisidlang papel na kono ang hugis, malalagyan ng maning mainit, Mga daliring naglalabanan, sa lamesa nag tunggalian, Bituin itong nagniningning, malalim ang nararating, Dadalhin ka nito sa ilalim ng karagatan, upang si Marino ay makapanayam, Likidong may kaasiman, nagpapangiwi kaninuman, Mga dumi sa kapaligiran, Di nilalanggam tulad ng asukal, Hindi hayop, hindi tao, kumakain ng itim na damo.
bugtong tungkol sa kabayo